Hoewel ik bijzonder veel geleerd heb van mijn kinderen tijdens mijn zwangerschappen en ik echt ook veel leer uit het dagelijks ‘gespiegel’ van mijn dochter…heb ik een heel belangrijke les toen niet geleerd.
Net als de meeste kleintjes, was ook mijn peuterdochter er één die op het eerste gezicht niet mee werkte in de ochtend. Als jij kinderen hebt, is dat misschien herkenbaar voor jou? Treuzelaars, zoals we hen soms noemen, of jengelende dwarsliggers. Omdat niet als vanzelf de afspraken in ons achterhoofd en onze agenda mee dienen en de klok die tikt nog niet kennen.
Kinderen die wij als ouders dan aansporen om op te schieten, voort te doen, sneller te zijn…om toch op tijd in de crèche of op school aan te komen.
Kinderen die wij, als ik dat scherp mag stellen, dwingen om te versnellen.
Om mee te gaan in de waan van alledag, van drukte en hectiek die de norm is geworden. Zoals mijn dochter terecht opmerkte toen ze nog vrij jong was, maken wij als ouders keuzes en worden kinderen daarin vaak niet of niet genoeg gehoord. Wij maken plannen en zij ‘moeten’ daarin meegaan. Wij hebben een leven en zij mogen daar in meespelen, zoals Zanna het es zei.
Ik zie mezelf niet als een ‘onbewuste’ ouder die manu militari regels oplegt zonder rekening te houden met de noden en behoeftes van mijn kind. Maar zelfs met de beste bedoelingen en met veel ruimte om samen te spelen, voor te lezen en te snoezelen toen ze klein was, moet ik vandaag toegeven dat ik me niet ten volle bewust was van hoe zij als kleintje mijn leven, ons leven als ouders en onze agenda’s heeft ervaren.
Ik deed haar versnellen, meedraaien in de mallemolen die zo ‘normaal’ is geworden. In plaats van de uitnodiging van mijn kindje aan te nemen om te vertragen…om terug te schakelen naar een ritme dat toestaat bewuster te zijn, bewuster te voelen én te kunnen verwerken wat er allemaal gebeurt en ervaren wordt. Ik ging wel in vertraging zover ik me kon toestaan, de eerste maanden van haar leven, maar daarna ebde dat weg om in de snelle stroom van het leven meegenomen te worden.
Hoe meer ik me verdiep in de ervaringen van babietjes en jonge kinderen, hoe meer ik leer over de impact van de buiktijd en geboorte en de eerste jaren van ons leven, hoe meer ik besef dat wij zo ver zijn afgedwaald van wat ‘onze natuur’ is. Want niet alleen onze kinderen en babies hebben baat bij een zekere slowfullness, zoals kinderpsychiater Binu Singh het noemt. Ook wij hebben daar baat bij. Ook ons leven en de ervaring van dat leven is fundamenteel anders door te vertragen.
Niet voor niets hebben heel veel mensen, mezelf incluis, zo genoten van de vertraging die we ingingen bij de allereerste lockdown. Om na anderhalf jaar geschakel en voortdurende veranderingen het gevoel te hebben dat we weer helemaal gelanceerd waren aan het begin van het nieuwe school- en academiejaar. Zot druk was het opeens. Voor volwassenen, jongvolwassenen, kinderen…ook voor mij. Het waren veelal fijne ervaringen, nieuwe ervaringen ja. Maar ook wel veel. Tot mijn lijf zei dat het genoeg rennen, vliegen, stunten en combineren was geweest.
Een eerst signaal kreeg ik tijdens een intense coachingsessie gedaan olv een vrouw en haar kudde paarden. Ik was daar terechtgekomen bij een heel oud zeer, iets dat speelde sinds het prille begin van mijn leven. Mijn innerlijke baby was aan bod gekomen, en wat nog onverwerkt was voor mijn innerlijke kleintje. Ik voelde me nadien zo moe dat ik niet anders kon en wilde rusten. Ok, een paar dagen kon ik dat toestaan. Daarna was het wel goed geweest. Pas toen ik snotterend en hoestend op de zetel belandde en geen fut meer had, besefte ik dat ik met mijn innerlijke kleintje deed wat ik gedaan had met mijn dochter. Wat velen van ons doen met onze kinderen. Een beetje vertragen en dan weer voluit gaan.
Zelfs al neem ik al jarenlang elke dag tijd voor mezelf om te mediteren elke ochtend. Zelfs al is er een vol uur tot anderhalf uur voor een work-out en work-in op de meeste dagen…dat is niet hetzelfde als écht mindful & slowful leven. Dan is het nog steeds iets dat past in mijn agenda. Mindful en slowful voelt als de tijd nemen om echt aanwezig te zijn in wat we ervaren en doen.
Ik hoor de innerlijke kritikaster en een paar bekende kritische stemmen rond mij heen al roepen, ja maar er moet wél gewerkt worden, dat is de realiteit, zo is het nu eenmaal. Zo is het geworden. Omdat het niet anders kan? Omdat het moet? Waar zijn we begonnen onszelf dat wijs te maken? Wie is begonnen met ons dat wijs te maken?
Geloof je dat het ‘anders’ kan, dat we bewuster en dus trager kunnen leven?
Dat we bewust kunnen kiezen voor een slowful en mindful leven?
Maar hoe zou het zijn om weer trouwer aan onze ware natuur te gaan leven? Om onze kindjes én onszelf wat meer te laten zakken in ‘zijn’?
Wat zou er allemaal veranderen? Wat zou er gebeuren als we met z’n allen een tandje (of meer) terug zouden schakelen?