Door de wereld op slot te doen hoopten verzamelde virologen het virus te slim af te zijn, het te stoppen of minstens flink af te remmen.
Wat ik vooral zie gebeuren is dat mensen afgeremd worden in hun ‘zijn’.
En dat ze moe zij. Het moe zijn. Ogen, lijven en hoofden zijn moe. Mensen zijn moe. Moe van al dat virtuele in de anderhalve meter-maatschappij. Moe van alle schermtijd in de allesbehalve samen-leving.
Lockdown betekent afsluiting. En dat is inderdaad wat er gebeurt. Mensen worden afgesloten van elkaar en van zichzelf. Zelfs alle wandelmeetings- en dates, en alle verzamelde virtuele brunches, cirkels en wat nog meer, kunnen niet voorkomen dat mensen zich afsluiten. Afsluiten is een manier om het vol te houden, om het te overleven. Dat is het altijd al geweest, maar nu is het groter en scherper geworden.
Afsluiten en disconnecteren als logisch gevolg van tegen hun natuur van sociaal beestje in te moeten gaan. Als gevolg van onder spanning en stress staan en van niet weten wanneer het licht aan het eind van de tunnel te zien zal zijn.
De lockdown resulteert voor steeds meer mensen in een luckdown. Het kelderen van geluksgevoel. Het wegdrinken van spanning werkt maar tijdelijk. Het vullen van het gemis en de leegte door online shoppen blijkt maar een kort momentje van geluk scoren te zijn.
Er lijkt een groot onvermogen te ontstaan om zichzelf te blijven voelen en verbonden te zijn met zichzelf. Alsof het in de weg gezeten wordt door al wat moet en al wat niet meer mag. Het verbinden met elkaar lijkt bemoeilijkt te worden door de kampen die ontstaan, door het wij en zij-denken.
De honger, de nood, het verlangen en de hunkering groeien naarmate de corona-tijd verstrijkt. Misschien is het wel een corona-cadeau om wakkerder en bewuster te worden van dat diep-menselijk verlangen naar verbinding, nabijheid en echtheid. Naar omhelsd en vastgehouden worden, gedragen en gewiegd, om de uitdagingen die er in het leven zijn aan te gaan.
Gelukkig kan wie wil de verbinding met zichzelf herstellen.
En ja, het vraagt wel moed om al wat leeft vanbinnen te durven voelen. Het is vaak een kwestie van mildheid en dapperheid tegelijk om van afsluiting naar aansluiting te gaan. Maar het kan. Altijd. Het is nooit te laat en altijd het juiste moment waarop jij hier bewust voor kiest.
En als je een compagnon de route wil om te gaan van waar je bent naar daar waar je wil zijn. Als je een gids en supporter wil om de weg terug te vinden naar jezelf, dan kan ik dat zijn voor jou.
