Zowel in mijn vriendenkring als bij mijn collega’s ben ik de regelneef, diegene die Doodle polls maakt, diegene die mensen samenbrengt, die zorgt dat er lekker gegeten kan worden…
Al van in mijn tienerjaren ben ik diegene bij wie harten werden uitgestort. Ik was veeleer ‘de beste vriendin’ met luisterbereide oren en schouders om op uit te huilen voor jongens dan een potentieel liefje. Ik was een voortrekker en initiatiefnemer. Ik was er om dingen in beweging te krijgen, of het nu was om een eerste milieuactie op te zetten op school of ervoor te zorgen dat er lekker eten was bij de 100-dagen.
Ik ben ergens onderweg te weten gekomen dat ik vroeger ook echt leed aan het helperssyndroom. En weet dat ik daar de voorbije decennia wel grotendeels van verlost ben geraakt. Oh, hoe oneindig veel makkelijker was het voor mij om te geven in plaats van te ontvangen. Over ‘zorgen voor’ en hulp bieden aan moest ik niet nadenken, terwijl hulp vragen niet zo evident was. Ook wat ontvangen en hulp vragen betreft ben ik de voorbije pakweg 25 jaar gegroeid. En toch was er vorige week een moment waarop ik een “next level” ervaring mocht beleven.
Die vraag naar hulp kwam er nalv een diagnose die ik kreeg van de endocrinoloog. Nu moet je weten dat ik geloof in het zelfgenezend vermogen van een lichaam. Wanneer er in een bloedbeeld of tijdens een onderzoek gesproken wordt over een disbalans of ‘probleem’, wil ik liever gaan bevoelen en bevragen waar de oorzaak hiervan ligt, in plaats van aan symptoombestrijding te gaan doen met medicatie.
Wat geloven in het zelfgenezend vermogen van een mens betreft en de kracht van gedachten is Lynne McTaggert wellicht één van de meest wereldberoemde pleitbezorgers. Ze ontdekte dat wanneer 8 mensen samen focussen op een intentie, dat er dan een bijzonder krachtig veld voor heelwording en verandering kan gecreëerd worden. In haar “Power of Eight”-groepen zijn al ware mirakels gebeurd. Er zijn bijvoorbeeld spontane remissies, waarbij dokters alleen maar kunnen vaststellen dat er geen ziektebeeld meer is.
Het feit dat ik geleerd heb om hulp te vragen, maakte dat ik aan mijn dierbare QEC-collega’s vroeg of ze samen met mij zo’n Power of Eight-sessie wilden doen. Om die schildklier van me uit de versnelling te halen waar ze ingeschoten was. Met onze QEC-heartcrew zijn we (niet) toevallig met 8 en hebben we een bijzonder hechte band ontwikkeld de voorbije 3 jaren. We hadden eerder al een hele mooie Power of Eight-sessie ervaring gehad, een paar weken terug, voor de plus-zoon van een collega. Nu wilde ik graag de ontvanger zijn.
Wegens her en der verspreid over Europa ontmoeten we elkaar online. Iedereen leek lekker achterovergeleund te wachten op mijn initiatief voor deze sessie. Zelfs toen ik uitsprak dat ik de touwtjes had los te laten voor deze sessie werden die touwtjes niet meteen overgenomen door iemand. Dankzij die afwachtende houding van de anderen werd ik uitgenodigd om nog explicieter te vragen of iemand anders de sessie zou willen leiden. Zodat ik echt in ontvang-modus kon gaan. Natuurlijk had ik mijn eigen intentie kunnen schrijven en natuurlijk zou ik de leiding hebben kunnen nemen. Maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Er werd nog even geaarzeld, want alleen ik had de cursus gevolgd bij Lynne McTaggart. Bij de sessie die ik begeleid had voordien had iedereen zich gewillig laten door mij op sleeptouw laten nemen. En het was niet blijven hangen hoe dat dan precies gaat. Nu zijn mijn vrienden-collega’s één voor één bijzondere therapeuten, lichaamswerkers en coaches. Ik vertrouw helemaal dat zij dit ook kunnen begeleiden. Dus vertelde ik hen een paar basisprincipes en herhaalde ik hoe belangrijk het voelde voor mij om hun hulp te durven vragen.
Wat vervolgens gebeurde maakte meteen duidelijk hoe juist het was. S. begon me vragen te stellen om de intentie voor deze sessie helder te krijgen. En toen ook A. een vraag stelde en daarmee duidelijk maakte dat ze ook betrokken was in dit proces, voelde ik me écht geholpen en gedragen. Ik kreeg tranen in mijn ogen van ontroering. Ik had hulp durven vragen en was niet in de bekende valkuil getrapt om het toch weer zelf te gaan regelen en fiksen. Het voelde bevrijdend. Het voelde als een opluchting. Alsof er ergens in de coulissen in groep werd gezucht of gefluisterd, “eindelijk”.
Het voelde alsof ik voor het eerst in mijn leven op deze manier hulp vroeg én durfde ontvangen. Alsof het voor het eerst veilig was om te vertrouwen dat het kon; hulp vragen en ontvangen. Er werden dingen helder uit mijn kindertijd en zelfs uit de baarmoederperiode. The seed-moment waarover Lynne Mc Taggart het heeft werd bij deze ook meteen duidelijk. Het is onmogelijk om echt in woorden te vatten hoe belangrijk en transformerend deze ervaring was. Maar het was hulp vragen 2.1.
En op zich zat in die ervaring al zoveel heling. De intentie rond de medische kwestie, daarvan weet ik half augustus of die ook zoveel getransformeerd heeft. Ik ben in iedere geval dankbaar dat een klein stukje in mijn lijf zo in overdrive is gegaan om me hierbij te brengen. Wat een cadeau.
