Een diep helende avond

Hoe dankbaar kan je zijn. En hoe ontroerd. Hoe bewogen en diep rustig tegelijkertijd. Het overkwam me onverwacht en het was het grootste geschenk dat de avond me gisteren bracht.

Het geschenk was een ontmoeting en gesprek met iemand die ooit mijn liefste was. Wij keken elkaar in de ogen. En we keken, zoveel helderder dan ooit tevoren, samen terug naar wat er allemaal gebeurd is toen. Nu pas was het mogelijk om te benoemen dat we zo wonderlijk resoneerden met elkaar zodat, met beangstigende regelmaat, al onze knoppen tegelijk werden ingeduwd. Dankzij het vele innerlijke werk dat we ondertussen deden, en het liefdevol schoonwassen van (heel wat van) onze oude wonden, was het opeens heel eenvoudig om te zien en zeggen dat het trauma was. Dat het trauma was/is, dat ons deed vechten, vluchten en bevriezen. Dat het trauma was dat maakte dat we helemaal knetter werden én de slechtste versie van onszelf – die we nooit hoopte te worden of zijn. Dat we elkaar zijn kwijtgeraakt in dat indrukwekkend spiegelpaleis van ons samen-zijn.

Het was met de grootste liefde en beste bedoelingen, met een onstuitbaar enthousiasme, met de rotsvaste overtuiging en het grootste vertrouwen dat we ons leven samen begonnen zijn toen. Daar keken we gisteren samen blij en dankbaar naar terug. En naar het onvermogen dat er toen langs beide kanten was. Het ging nog niet toen, om onze verkrampte innerlijke baby’s en kindjes te koesteren en vast te houden tot er weer veiligheid was. En we erkenden hoe we als woordkunstenaars geen woorden meer hadden toen de pijn opstak uit die pré-verbale tijden.

We zagen natuurlijk ook de zegeningen, de schoonheid, de verbinding, de liefde… En we weten hoe onvermijdelijk het is dat mensen met gelijkwaardige en/of gelijkaardige trauma’s (onbewust) aangetrokken worden tot elkaar. Onweerstaanbaar soms. We hadden het uiteraard over liefde en relaties. Over hoe de allereerste relaties die we elk aangaan én waarvan we getuige zijn, een diepe impact hebben op ons leven en de liefde. Dat het vanaf dan ‘de norm’ is, en dat er uit dat wat we als normaal beschouwen allerlei systemen en patronen voortvloeien. En wat het ons heeft gekost, wat het al heeft gevraagd om daarvan steeds meer bevrijd te worden. Om vrij(er) en bewust(er) te kunnen kiezen voor gezonde relaties. Om bewust te kiezen om weg te blijven uit toxische relaties. Terwijl de resten van oude patronen en overtuigingen soms trekken van jewelste, om pijnlijk in herhaling te vallen, want dat is zo vertrouwd. Oh wat kan er een lelijke link zitten tussen afwijzing en liefde, of wat je denkt dat liefde is, of wat je werd voorgedaan en voorgeleefd als enige beschikbare liefde, en wat je dus geloofde dat liefde was.

Zij, de vrouw die ik altijd graag zal blijven zien, legde met de grootste liefde nog een vinger op een open wonde die ik heb. Het was een pijnlijk mooi moment. Een pijnlijk mooi cadeau om te krijgen, op het meest juiste moment. Tijdens een avond die een geschenk was. Een avond vol ontroering en dankbaarheid. Een avond die me diep heeft bewogen en innerlijk rustig maakte tegelijk.

Zo’n avond. Wat een avond.

#dankbaar#blij#ontroerd#weerzien#ontmoeten#helen#herstellen#vertellen#luisteren#delen#benoemen#aanraken#verhelderen#geschenk#cadeau#liefde

(c) foto van Caro Leriche voor Change Magazine