Ik krijg een herinnering op Facebook van 10 jaar geleden.
Het is een quote van Paul Martinelli. Ik noteerde die tijdens een workshop met hem in de Ardennen; “It’s not because something happened to me, recently or long ago, that it’s still defining me”.
Ik was tien jaar jonger, dus het was geen jeugdige overmoed die me dat toen volmondig liet beamen. Ik was er toen echt oprecht van overtuigd dat er al zoveel opruim- en helingswerk gebeurd was, dat één en ander me niet meer bepaalde. Dat ik vrij (genoeg) was om te zijn wie ik werkelijk ben. Los van wat er gebeurde in de 42 jaren die aan die workshop vooraf waren gegaan.
“How can a person know everything at 18, but nothing at 22”, zingt Taylor Swift. Ook herkenbaar ja. Maar aan dat nummer kan ik ondertussen nog een ‘tigtal’ strofes toevoegen. Over hoe het bij momenten allemaal helder lijkt en ik vervolgens vast loopt in een soort erwtensoep-dikke mist in een volgende fase. Hoe ik, met mijn hand op mijn hart en-of in eigen boezem, echt kon voelen hoe iets niet langer onverteerd op mijn maag lag. Om nadien met een soort steen in mijn lijf te lijken lopen, als was het van een uh soort intergalactische spirituele-meteoriet-inslag?
Of hoe ik dus ook dacht dat de emotionele saneringswerken die ik met liefde en toewijding deed de voorbije 25 jaar, mijn bodem of de potgrond waarin ik gegroeid ben, écht wel gezond had gekregen. Om de voorbije drie maanden keihard geconfronteerd te worden met de impact en reikwijdte van een aantal systemen en patronen waarmee ik gevoed en groot geworden ben. Zonder mijn hele interne keuken compleet open te stellen, voor eender wie hier aan komt waaien, de grote thema’s waarrond ik ‘nieuwe’ inzichten kreeg, waren begrenzing en controle. Echt ‘nieuw’ waren de thema’s niet, maar wel de manier waarop ik tot het besef kwam dat bijvoorbeeld gezond begrenzen moeilijker voor me was, wanneer er een emotionele band en loyaliteit meespeelt met de grensoverschrijdende medemens. Of dat ik het op mijn heupen kreeg van mensen die de touwtjes (altijd) in handen wilden hebben en alles wilden controleren. Wat voor mij niet voelde als ‘touwtjes’ maar scheepskabels van ik zal u daar gaan hebben. Het laatste gesprek dat ik had met iemand, over zijn hang en drang naar controle, heeft me de nacht nadien doen inzien dat ik dat controlegedrag zo schijtevervelend vindt, omdat ik zélf jarenlang de touwtjes in hand heb gehouden. Dat er een fundamenteel wantrouwen onder mijn controledrang zat, gespijsd en gespekt door wat ik thuis had gezien en meegemaakt. En dat ik die controle nodig had als vermeende oplossing, nadat ik een aantal keer de toen nog onbestaande #metoo had kunnen onderschrijven. Dat wist ik al veel langer…van de feiten, het controleren etc. Maar de diepte waarop dit besef nu binnenkwam, deed iets openspringen en deed me voelen alsof ik van een gigantisch corset bevrijd werd. Om 24u later als uitsmijter, tijdens een ochtendmeditatie, een soort ingeving te krijgen dat ik nu eindelijk verlost was van mijn verslaving aan toxische relaties. Man, wat was dat het cadeau van het jaar, of misschien wel het decennium.
Om een aantal weken daarop, eerst wat stiekem en daarna vollebak, een aantal stukken van mezelf te horen en voelen verlangen naar teruggaan…naar een situatie, een relatie, waarvan mijn 52-jarige wijze zelf verdraaid goed weet dat het géén goed idee is. Maar die baby-, kind- en tienerstukken, zelfs die jongvolwassen versie van mij, is dat zo gewoon geweest en heeft daar zo lang in en aan vastgezeten, dat zonder dàt echt voelt als afkicken. Het is het dichtstbij ‘begrijpen’ van verslavingen dat ik ooit gekomen ben. En het is scary shit om een deel van me te horen smeken naar meer, met alle bijhorende excuses dat het nog maar voor één keer is, of dat het nog niet in schoonheid afgerond is, of nog niet klaar is…
En dat iets dat zo lang geleden gebeurd is, me meer in z’n greep heeft gehad, dan ik voor deze herfst heb beseft, meneer Martinelli. Maar dat zolang ik me daar niet bewust van was, ik mezelf perfect kon wijsmaken, dat ik er vrij van was.
De herfst was pittig. De winter mag wat mij betreft zacht zijn. En de nieuwe lente nadien, zoet en zonnig.