Ben jij eerder een Human Being of een Human Doing?
Ok, je zou kunnen zeggen dat we altijd iets doen zelfs als we niets doen, dan is het zitten of liggen of aanwezig zijn ook nog een bepaald soort ‘doen’.
Maar ik heb het over het voortdurend bezig zijn, het doen doen doen…alsof de dagen in het leven een eindeloze stroom dingen-die-er-om-vragen-om-gedaan-te-worden is. Alsof anders de tijd verspeeld of nutteloos lijkt te zijn, alsof elk moment moet gebruikt worden voor iets constructiefs.
Ohlala wat ben ik goed geweest, en nog steeds bij momenten in dat schier eindeloos bezig zijn, alsof altijd altijd voor verbetering vatbaar is. Maakbaar, bijschaafbaar…alsof het anders niet goed genoeg is?
Uh…Wat?
Ik dacht oprecht dat het leven zo geleefd werd, dat het pas waardevol was als geen enkel moment onbenut bleef om iets nuttig te doen. Alsof er prijzen aan de meet zijn voor de meest efficient geordende keukenkasten, alsof er pluimen op mijn hoed zouden gestoken worden voor hoe Maria Kondo de onderbroekenlade had gereorganiseerd, of er erelintjes zouden zijn voor het tuintje waarin alles netjes binnen borders blijft.
Dat ik als menselijke doener, als Human Doing, mezelf voortdurend aan het beoordelen was op hoe ik presteer in de belangrijke activiteiten in mijn leven, maar ook in de meest alledaagse taken, dat had ik lang niet door. Dat ik hiermee een poging deed om alles te controleren in mijn leven, om hierdoor ergens een gevoel van veiligheid te krijgen, dat besefte ik echt best lang niet. Dat ik misschien ook wel wanhopig op zoek was naar bevestiging zelfs tot in de meest triviale prestaties, daar was ik me lang niet bewust van.
Dat ik alleen de moeite waard zou zijn als ik geen steken zou laten vallen in alles wat ik deed, dat alleen bovenmenselijk goed genoeg zou zijn voor het meisje dat zich anders niet verzekerd voelde van de liefde van haar ouders, dat is pas traag binnengesijpelt door de jaren heen.
De voorbije 15 jaar ben ik aan het ervaren wat ik nodig heb om te durven ont-doen, om te leren vertrouwen dat er geen bewijzen en daden nodig zijn om graag gezien te worden. Ik ont-doe mezelf sindsdien van beperkende aannames en overtuigingen. Ik laat stukje bij beetje los van al waar ik me mee identificeerde. Ja, ik ben me bewust dat ont-doen om meer te kunnen ‘zijn’, ook nog doen is. Maar ‘zijn’ staat niet gelijk aan passief zijn.
Meer en meer mezelf toestaan om voluit Human Being te zijn, gaat over accepeteren wat is, durven zijn bij mezelf, ademend aanwezig zijn bij wat zich laat zien en voelen. In plaats van door te doen daarvan weg te lopen, het al dan niet letterlijk en figuurlijk weg te poetsen wat de kop op steekt.
Als Human Being ben ik gegrond en in afstemming, vertrouw ik op mijn intuïtie, ervaar ik zowel moeiteloosheid als magie in elk moment, luister ik als vanzelf naar de wijsheid van mijn lichaam – die het beste navigatiesysteem ever is. Als Human Being geef ik mezelf toestemming om om vol én ledig te zijn.
In de wereld van vandaag is ‘doen’ misschien nog steeds wat als superieur wordt gezien, en toch wint ‘zijn’ aan terrein. Gelukkig maar. Gelukkig voor jou, voor mij en voor onze samenleving.
Ik stel de vraag waarmee ik begonnen ben graag opnieuw; ben jij eerder een Human Being of een Human Doing?
Want ik weet dat ik niet alleen ben in dat wat ik heb ervaren en beleefd. Herken je (iets) (van) jezelf in wat ik hier schreef? Je mag het me altijd laten weten in een privéberichtje of hier onderaan de post.