Zodra er op een werf twee of meer aannemers werken is een veiligheidscoördinator verplicht. Op alle scholen is er tegenwoordig een zorgcoördinator, die alle zorgactiviteiten coördineert voor leerlingen én leerkrachten, op alle niveaus.
Zou het naar analogie daarmee geen goed idee zijn om in een bedrijf vanaf een aantal werknemers een welzijnscoördinator in dienst te nemen?
Vanochtend las ik deze quote een sociaal media-platform
“Therapie is een vorm van intelligentie. Ik vind dat zelfs mensen die geen grote problemen hebben, naar een therapeut moeten gaan om alles even op een rijtje te zetten. Een beetje zelfreflectie. Je kunt er alleen maar beter van worden.”Dat heeft Philippe Geubels blijkbaar gezegd in een interview.
Waarop een ex-collega van me – die ondertussen al wat jaren bij radio Klara werkt- opmerkt dat therapie toegankelijker en goedkoper zou moeten zijn voor iedereen.
Kijk daar zou zo’n welzijnscoördinator binnen in het bedrijf perfect voor kunnen zorgen. De welzijnscoördinator kan misschien aanwezig zijn bij functionerings- of evaluatiegesprekken, en aandachtig luisteren naar het verhaal van de werknemer, om te kunnen opvangen als er ergens iets niet lekker zit, iets knaagt, schuurt of wringt. Om er na dat gesprek iets mee te kunnen doen, waardoor die werknemer de gelegenheid krijgt een aantal dingen op een rijtje te zetten zoals Geubels zegt, of om te gaan reflecteren.
Wat als een bedrijf dagelijks, wekelijks of tweewekelijks – naargelang de grootte van het bedrijf en het aantal werknemers – een therapeut, coach of stress-deskundige zou engageren die makkelijk toegankelijk én makkelijk te boeken is voor iedereen binnen een bedrijf? Met voldoende verschillende mogelijkheden. Zodat er meer praatgerichte therapieën zijn waarbij de mijnenvelden in kaart kunnen gebracht worden en meer lichaamsgerichte therapieën om ook effectief te kunnen gaan ontmijnen. Want in het lijf slaat de stress of de spanning uiteindelijk het hardst toe, en alleen via dat lijf kan de lading die achterblijft door spanningen en stress weer ontladen worden.
Wat als een bedrijfsleider niet alleen zou zorgen voor verwarming en meubilair, aangepast aan de job die mensen doen…wat als een baas er niet alleen voor zou zorgen dat de veiligheid van de werknemers gegarandeerd is, maar dat er ook gezorgd zou worden voor het welzijn van de werknemers?
Het lijkt mij een win-win-situatie voor iedereen, voor bedrijfsleiders én werknemers, in tijden waarin de burn-out’s nog lang niet uitgeroeid zijn. Volgens sommige cijfers kampt 10% van de werkende medemensen met ‘acute psychische vermoeidheidsproblemen’ of onderliggende burn-outsymptomen. Het aantal werknemers dat langdurige ziek was steeg met meer dan 30% de voorbije 10 jaar. En dan zijn er nog es ‘tigduizend’ mensen die zich, ondanks chronische pijnen of kwalen, vermannen en blijven werken, al dan niet in een aangepast werkstelsel.
Ziekteverzuim kost een bedrijf voor elke zieke arbeidergemiddeld 215 euro per dag, een zieke bediende kost zelfs 332 euro. De verzamelde werkgevers in België betalen dagelijks bijna 8 miljoen euro kost aan lonen voor personeel dat niet kan komen werken door ziekte. 8 miljoen euro per dag!
Voor dat geld kan er al een flink aantal therapeutische sessies of coachings gedaan worden om ervoor te zorgen dat die werknemers beter in hun vel zitten en dat ze stress en spanningen kunnen leren loslaten. Voor de helft van dat geld of zelfs minder kunnen bedrijven een welzijnscoördinator en een team coaches en therapeuten engageren én misschien ook herbekijken of de fel nagejaagde winsten het wel waard zijn als het zoveel kost aan ziekteverzuim en verlies van waardevolle mensen.
Investeren in mensen door hen tijd en ruimte te geven om te reflecteren, om hen bewust te maken, om een gezonde relatie te bevorderen tussen lichaam en geest, om hen te ondersteunen en stimuleren wat persoonlijke groei betreft, dat is volgens mijn bescheiden mening de beste inverstering die een bedrijf en bij uitbreiding een maatschappij of land kan doen.