Het gebeurt regelmatig dat mensen vooraleer ze bij mij komen aankloppen al een heel parcours hebben afgelegd. Gedreven door beter-willen-worden of zichzelf-willen-overwinnen zijn er dan al heel wat stappen gezet en voelen mensen zich een hele poos beter dan van tevoren. Angsten lijken overwonnen, en in vergelijking met vroeger gaat het écht al goed. Tot blijkt dat er onderhuids toch iets niet helemaal lekker zit, dat het hart beklemd kan voelen, de keel regelmatig dichtgeknepen zit, dat de slaap onrustig blijft, de spijsvertering in de knoop lijkt te zitten of wat nog meer.
Het brengt hen dan bij mij omdat ik met een aantal methodes werk die ‘anders’ zijn dan vele andere coachings-methodes of therapeutische sessies. Soms komen ze binnen met de verwachting dat het nu eindelijk opgelost gaat worden, dat ze – ik citeer- ‘er eindelijk vanaf zullen zijn’. Want dat het lang genoeg heeft geduurd, dat hun tijd te kostbaar is om nog verspild te worden, dat ze al zoveel jaren achter de rug hebben en niet willen dat de rest van hun leven meer van hetzelfde met zich meebrengt.
De drive om écht verandering te willen is heel belangrijk, net als de toewijding om er ook zelf iets voor te doen ipv een instant-oplossing te verwachten van iemand buiten henzelf. De absolute noodzaak die mensen voelen is vaak het duwtje in de eigen rug dat ze nodig hebben om werkelijk te kiezen voor iets wat ze al langer aanvoelen of weten in hun diepste binnenste, maar waarvoor ze nog altijd argumenten of excuses tot uitstel hadden bedacht en gevonden.
Bij een eerste ontmoeting komt er regelmatig naar boven dat het wel gaat met de meeste dingen in het leven, ‘ja echt ça va wel hoor’. Of na het vertellen van best pittige verhalen uit de kindertijd en thuis-situatie wordt er soms verschonend gezegd dat het misschien wel erger klinkt dan het was, dat ze niemand iets kwalijk nemen, of dt ge vooral niet moet blijven hangen in uw verleden als ge vooruit wilt.
Pas als mensen stilaan dieper durven landen in zichzelf, als weg durven gaan uit hun hoofd, in een veilige omgeving, gaan ze opnieuw voelen. En worden ze gewaar hoe diep gekwetst het kind in hen is bijvoorbeeld, hoe levend de pijn of het verdriet, de boosheid, de verslagenheid het wantrouwen of wat dan ook nog duidelijk aanwezig is in het geheugen van hun lichaam, in hun onderbewustzijn. Door te durven zakken van een controlerend hoofd en een overlevingsmodus naar het opnieuw verbonden zijn met zichzelf en hun lichaam wordt de deur opengezet (op een kier is vaak voldoende) naar wat jarenlang deskundig achter slot en grendel weggestopt was. En het herbeleven van het verleden, het volledige verhaal vertellen in detail, is niet nodig om te helen. Het erkennen en accepteren van wat er was/is en van wat zich heeft vastgezet in hun systeem, dat is waar het om gaat.
Wat er dan gebeurt is zo bijzonder, iedere keer weer. Als het kind gezien en gehoord wordt, als de ervaring van de jongere herkend wordt, als de volwassene zich helemaal gezien en gehoord voelt…dan heelt dat het fundament dat vaak aan gruzelementen was gegaan. Dan hoor ik mensen spreken over bevrijding, over puzzelstukken die in elkaar vallen, over thuis komen.